Po wyjściu z niewoli egipskiej Izrael obchodził noc paschalną, noc wyjścia z Egiptu, jako „noc czuwania na cześć Pana”(Wj 12, 42). Kościół świętuje nową Paschę. Jest nią Chrystus, „który został ofiarowany jako nasza Pascha. Jest On bowiem prawdziwym Barankiem, który zgładził grzechy świata”. Prowadzi nas do rzeczywistej wolności, której znakiem i obietnicą było uwolnienie wybranego narodu z niewoli egipskiej. Na powtórne przyjście Chrystusa czekamy z większym niż kiedykolwiek utęsknieniem, gdy obchodzimy Wigilię Paschalną, najstarszą i najważniejszą ze wszystkich wigilii.
Początek i koniec, przeszłość i przyszłość spotykają się i spełniają w dniu dzisiejszym, w którym Chrystus zmartwychwstał. Umarł, ale żyje. Barankiem umęczonym na krzyżu jest Pan, który przyjdzie, aby dopełnić sensu istnienia świata i ludzi. Nasz czas płynie między zmartwychwstaniem Chrystusa i Jego powtórnym przyjściem. Między tymi wydarzeniami biegną drogi naszego życia. Idziemy w świetle wiary, nierzadko także w jej mrokach. Nasza wiara opiera się na świadectwach ludzi, którzy widzieli Zmartwychwstałego. Pokolenia, które po nas przyjdą, żyć będą wiarą wyznawaną przez nas i poświadczaną naszymi czynami.
